🍻 Kaplica Św Sebastiana W Rzymie

Rzym to kultowe miasto, które stanowi swego rodzaju muzeum na otwartej przestrzeni, bowiem głównym powodem licznych odwiedzin są wartościowe zabytki w Rzymie oraz piękna architektura całej jego zabudowy, a niektóre z budowli rzymskich, takie jak Koloseum lub sakralne obiekty, np. Bazylika św. Media in category "Chapel of St. Sebastian in Maniowy" The following 6 files are in this category, out of 6 total. Parafia św. Stanisława Biskupa Męczennika. Parafia pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika w Świętym Miejscu – rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu przasnyskiego, diecezji płockiej, metropolii warszawskiej Kościoła katolickiego. Erygowana 12 września 1908 r. za pośrednictwem biskupa Juliana Nowowiejskiego. Kościół pw. Wawrzyńca in Lucina ( wł. Basilica di San Lorenzo in Lucina, pol. Bazylika św. Wawrzyńca w domu Lucyny) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie. Świątynia ta jest kościołem parafialnym oraz kościołem tytularnym, mającym również rangę bazyliki mniejszej [1]. Jest też kościołem stacyjnym z czwartego piątku Wielkiego Kościół św. św. Marcina i Sebastiana ( wł. Santi Martino e Sebastiano degli Svizzeri) – rzymskokatolickie oratorium w Watykanie. Zostało wybudowane przez Piusa V jako prywatna kaplica Gwardii Szwajcarskiej, której koszary znajdują się obok Porta San Pellegrino, niedaleko Pałacu Apostolskiego [2] . W kaplicy świętego Sebastiana znajduje barokowy ołtarz ze sceną Męczeństwa św. Sebastiana, pędzla Domenichina, datowany na lata 1628–1631. Pod ołtarzem znalazł się nagrobek papieża św. Jana Pawła II, przeniesiony tu z Grot Watykańskich po beatyfikacji. Miejsce audiencji papieskich zależy od pory roku: zimą w sali audiencyjnej Pawła VI w Watykanie, wiosną, latem i jesienią na placu przed bazyliką św. Piotra w Watykanie lub na dziedzińcu papieskiego pałacu letniego w Castel Gandolfo (miejscowość nad jeziorem Albano, ok. 20 km od Rzymu). Dzień audiencji: środa, zwykle godz. 09.30. Krypta św. Cecylii. W sąsiedniej krypcie znajduje się grób św. Cecylii, patronki muzyki. Należała do rzymskiej rodziny królewskiej i zginęła męczeńską śmiercią w III wieku. Jej szczątki znajdowały się w krypcie przez co najmniej pięć wieków, ale w 821 r. zostały wysłane na Zatybrze, aby przechować je w poświęconej jej W ikonografii przedstawiany jest w białej tunice lub jako piękny obnażony młodzieniec, przywiązany do słupa albo drzewa, przeszyty strzałami. Czasami u jego nóg leży zbroja. Na starochrześcijańskiej mozaice w kościele św. Piotra w Okowach w Rzymie ukazany jest jako człowiek stary z białą brodą, w uroczystym dworskim stroju. Stara Apia – 1a mila. Mapa pierwszej mili Starej Apii. Via Appia Antica – regina viarum (królowa dróg) – rozpoczynał kiedyś swój bieg w pobliżu Cyrku Wielkiego (Circus Maximus), w miejscu gdzie dzisiaj leży plac Piazza di Porta Capena. Nazwa Porta Capena przypomina nieistniejącą już bramę w przedchrystusowym Murze Serwiańskim. Kaplica św. Sebastiana nie jest pierwszym miejscem pochówku papieża z Polski. Po śmierci 2 kwietnia 2005 r. i pogrzebie jego ciało zostało złożone pod Bazyliką św. Piotra, w Grotach Watykańskich. Spoczywało tam do momentu beatyfikacji, która miała miejsce w 2011 r. Dopiero po tym wydarzeniu przeniesiono je do bazyliki. Otóż historia pielgrzymowania do siedmiu bazylik w Rzymie zaczęła się jeszcze w XVI wieku za sprawą św. Filipa Neri i jego spotkań z mieszkańcami Wiecznego Miasta. Wędrówka, w której brali udział głównie młodzi ludzie, odbywała się najprawdopodobniej w czasie karnawału, aby uchronić młodych przed grzechem rozpustnej zabawy. sK4zR. Santa Maria in Aquiro, kopuła z XIX-wiecznymi malowidłami Może się wydawać, że kościół ten nie stanowi specjalnej atrakcji dla poszukiwaczy dzieł sztuki. Jego wnętrze pochodzi w dużej mierze z XIX wieku, a bardziej interesujące obiekty, które się w nim znajdują, nie są na tyle sławne, aby przyciągnąć tłumy podróżnych. Ci, których się w tej świątyni spotyka, albo trafiają tu przypadkowo, albo są świadomi, że właśnie tutaj można ujrzeć kilka wspaniałych dzieł malarzy potocznie zwanych caravaggionistami, choć inspiracji dla ich malarstwa można szukać niekoniecznie u samego Caravaggia. Ale wnętrze to oferuje coś jeszcze – możliwość, którą mamy coraz rzadziej: kontemplację dzieł sztuki w miejscach, dla których zostały stworzone. Może się wydawać, że kościół ten nie stanowi specjalnej atrakcji dla poszukiwaczy dzieł sztuki. Jego wnętrze pochodzi w dużej mierze z XIX wieku, a bardziej interesujące obiekty, które się w nim znajdują, nie są na tyle sławne, aby przyciągnąć tłumy podróżnych. Ci, których się w tej świątyni spotyka, albo trafiają tu przypadkowo, albo są świadomi, że właśnie tutaj można ujrzeć kilka wspaniałych dzieł malarzy potocznie zwanych caravaggionistami, choć inspiracji dla ich malarstwa można szukać niekoniecznie u samego Caravaggia. Ale wnętrze to oferuje coś jeszcze – możliwość, którą mamy coraz rzadziej: kontemplację dzieł sztuki w miejscach, dla których zostały stworzone. Obrazy, oświetlone górnym światłem, musiały być tak skoncypowane, aby padało ono na nie w odpowiedniej porze dnia, i uwzględniony musiał być także nasz kąt patrzenia na nie. Do tego dochodziła towarzysząca im dekoracja, czyli odpowiednie ramy zdobione ornamentami. To wszystko składało się na niepowtarzalną wartość danego dzieła sztuki, które przeniesione do muzeum i oświetlone sztucznym światłem traci na tej pierwotnej aurze. Tutaj możemy jej doświadczyć. Kościół Santa Maria in Aquiro, fasada z XVIII w. Jak wiele kościołów w Rzymie, i ten poszczycić się może długą historią, licznymi przebudowami i modernizacjami. Pierwsza świątynia powstała w tym miejscu już na początku V wieku, a jej fundatorem był niejaki Cyrus (po łacinie Quirus), z którym wiąże się jej nazwa. Trzy wieki później, za pontyfikatu Grzegorza III, powstała kolejna, aby następnie ulec całkowitej przebudowie w 1590 roku. Stało się to za sprawą kardynała Antonio Marii Salviatiego, który zatrudnił w tym celu architekta Francesco da Volterrę. Czcigodny i oddany sprawie dobroczynności kardynał, podobnie jak i architekt, znani mam są z przebudowy innego kościoła rzymskiego – znajdującego się przy via del Corso San Giacomo in Augusta. Zanim dokonano wspomnianej XVI-wiecznej przebudowy, z inicjatywy Ignacego Loyoli powstało tu towarzystwo wspierania sierot, które wygospodarowało miejsce na sierociniec i szpital w zbudowanym obok klasztorze. Około 1591 roku w przylegającym do kościoła budynku powstało też Collegio Salviati, uczelnia wyższa mająca na celu kształcenie chłopców (owych wspomnianych sierot), również będąca fundacją wspomnianego kardynała. Niestety, śmierć fundatora w 1602 roku spowodowała wstrzymanie prac nad kościołem. Powrócono do nich dopiero pod koniec XVII stulecia, wtedy też ostatecznie je sfinalizowano. Fasada kościoła, której projektantem był Carlo Maderno, ten sam, który stworzył fasadę bazyliki św. Piotra (San Pietro in Vaticano), jest dwupiętrowa, urozmaicona pilastrami. Jej przyczółek zdobią dwie urny z promieniami, ale to nie one stanowią o jej wyjątkowości, ale dwie flankujące ją dzwonnice. Jak to często bywało, fasada powstała najpóźniej: brak funduszy przesunął jej ukończenie, podobnie jak obu dzwonnic, na rok 1774. Kościół Santa Maria in Aquiro, kopuła z XIX-wiecznymi malowidłami Niestety, pożar w 1845 roku prawie całkowicie zniszczył wnętrze świątyni. Nowy wystrój jest dziełem twórców XIX-wiecznych i nawiązuje do modnego w tym czasie neomanieryzmu ze śladami renesansu, chętnie posiłkującego się ornamentem rozet, girland, kasetonów, ornamentem kandelabrowym czy wolich oczu. Wysmakowane dekoracje, w tym malowidła na sklepieniu, w kopule i na filarach nawy głównej, ukazujące ojców Kościoła, są dziełem Cesare Marianiego (1866). Całe wnętrze wydaje się dość standardowe. Trójnawowa bazylika z płytkim transeptem otwiera się po obu stronach naw bocznych na kaplice (po trzy z każdej strony). Na skrzyżowaniu transeptu i nawy głównej wznosi się pokaźna kopuła. Z pierwotnego, XVII-wiecznego wnętrza zachowały się tylko nieliczne obiekty, i te są szczególnie godne uwagi. W drugiej kaplicy po lewej (kaplica Piety) widnieją freski z początku XVII wieku autorstwa Giovanniego Battisty Speranzy, ukazujące Anioła z krzyżem, Niesienie krzyża i Ukrzyżowanie. Natomiast w ołtarzu głównym znajduje się scena Opłakiwanie Chrystusa, a po bokach Biczowanie i Nałożenie korony cierniowej. Obrazy te namalowali: Maestro Jacopo (ołtarz główny) oraz znakomity niderlandzki artysta, przez pewien czas (1610–1615) pracujący w Rzymie – Gerrit van Honthorst, z włoska zwany Gherardo delle Notti. Ten ostatni, korzystający z patronatu kardynała Scipione Borghese, dał się poznać jako twórca chętnie siegający do silnych kontrastów światłocieniowych o dramatycznej wymowie. Trzeciego artysty, również naśladowcy Caravaggia, nie udało się zidentyfikować. To dla tych przejmujących w swej wymowie obrazów warto zboczyć do tego kościoła, ale to nie jedyne jego skarby. Kościół Santa Maria in Aquiro, pomnik nagrobny Carla Montecatiniego, Dominico Guidi Naprzeciw kaplicy, w filarze, wbudowano interesującą płytę nagrobną z klęczącą postacią arcybiskupa Carlo Montecatiniego, wykonaną w 1699 roku przez Domenico Guidiego, zdolnego ucznia Alessandro Algardiego, a po jego śmierci i śmierci Gian Lorenzo Berniniego, czołowego rzeźbiarza rzymskiego końca XVII wieku. Artystę tego znamy głównie z mostu św. Anioła (Ponte Sant’Angelo), gdzie jego Anioł z lancą należy do najpiękniejszych z całej anielskiej grupy. W kaplicy św. Sebastiana (pierwsza po prawej) zobaczymy bardzo interesujący obraz przedstawiający męczeństwo tego świętego. Dzieło to pochodzi z początku XVII wieku, a silne kontrasty światłocieniowe i wyszukane, dziwaczne wręcz skręcenie ciała młodzieńca sytuują je między manieryzmem a barokiem i jednocześnie zdradzają pędzel jednego z najwybitniejszych twórców tego czasu. Niestety, autorstwo obrazu do dziś nie zostało ustalone. Kaplica Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny (trzecia po prawej) zachowała swój XVII-wieczny wygląd, w tym namalowane między 1611 i 1617 rokiem freski Carlo Saraceniego - ukazujące sceny z życia Marii, a w aediculi Madonnę z Dzieciątkiem w towarzystwie św. Szczepana. Natomiast w kopule kaplicy dojrzymy Koronację Marii. Po ucieczce Caravaggia z miasta Saraceni stał się głównym kontynuatorem i interpretatorem jego stylu. Pozostawił w mieście kilka znakomitych dzieł (np. w kościele Santa Maria dell’Anima). Jednakże być może największy, a na pewno najstarszy skarb kościoła trudno właściwie dojrzeć. Jest nim umieszczony w ołtarzu głównym mały obraz Madonna z Dzieciątkiem i św. Szczepanem (XIV w.), wykonany przez malarza z kręgu sławnego Pietro Cavalliniego. Został tu przeniesiony z kaplicy bocznej kościoła, po spaleniu się ołtarza głównego. Bazylika św. Sebastiana za MuramiBasilica di San Sebastiano Fuori le Mura kościół tytularny Fasada świątyni Państwo Włochy Miejscowość RzymVia Appia Antica 136 Wyznanie katolickie Kościół rzymskokatolicki Parafia św. Sebastiana za Murami[1] Bazylika mniejsza od niepamiętnych czasów Wezwanie św. Sebastiana Wspomnienie liturgiczne 20 stycznia Historia Aktualne przeznaczenie kościół, bazylika Dane świątyni Liczba naw 1 Położenie na mapie Rzymu Położenie na mapie Włoch Położenie na mapie Lacjum 41°51′20″N 12°30′56″E/41,855556 12,515556 Multimedia w Wikimedia Commons Bazylika św. Sebastiana za Murami (Basilica di San Sebastiano Fuori le Mura), wcześniej Bazylika Apostołów – kościół położony w pobliżu Via Appia w Rzymie, poza murem Aureliana (stąd nazwa). Świątynia ta jest kościołem parafialnym oraz kościołem tytularnym, mającym również rangę bazyliki mniejszej[1]. Lokalizacja Kościół znajduje się w XX. dzielnicy Rzymu – Ardeatino (Q XX) przy Via Appia Antica 136[1]. Patron Patronem świątyni jest św. Sebastian – męczennik za wiarę chrześcijańską z III wieku. Historia Pierwotne wezwanie świątyni, Apostołów Piotra i Pawła, nawiązuje do kultu obu Apostołów, który rozwijał się w tym miejscu[2]. Inskrypcja umieszczona w katakumbach przy tej świątyni, która głosi: Tutaj niegdyś przebywali święci – powinieneś o tym wiedzieć – ty, który poszukujesz imion Piotra i Pawła, uczniów, których wysłał Wschód, co dobrowolnie poświadczamy, wskazuje na istniejący tu w starożytności kult Apostołów[3]. Świątynia od połowy IV w. nosi wezwanie św. Sebastiana, gdyż stała się ona miejscem kultu miejscowych męczenników, zwłaszcza św. Sebastiana. W 826 roku, w związku z atakiem Saracenów na Rzym, relikwie św. Sebastiana zostały dla bezpieczeństwa zabrane z bazyliki, głowa trafiła do bazyliki Czterech Koronatów, część relikwii do bazyliki św. Piotra na Watykanie, a część rzekomo do Soissons we Francji[4]. Po zniszczeniu bazylika została odbudowana za pontyfikatu Mikołaja I, który założył również przy niej klasztor[4]. Najwcześniejsze wzmianki, pochodzące co prawda dopiero z XII wieku, przypisują zarządzanie nim kanonikom laterańskim[4]. Zostali oni zastąpieni przez cystersów za papieża Honoriusza III, który nadzorował koleją restaurację bazyliki[4]. W 1218 roku z bazyliki św. Piotra sprowadzono z powrotem relikwie św. Sebastiana[4]. W XV wieku do świątyni dodano portyk wejściowy[4]. Poważna przebudowa bazyliki, która była wówczas w złym stanie, została zainicjowana przez kardynała Scipione Caffarelli-Borghese w 1608 roku, pracami kierował Flaminio Ponzio, a po jego śmierci w 1613 roku Giovanni Vasanzio[4]. Powstał wtedy obecny portyk, została dodana kopuła, przebudowano również prezbiterium, zbudowano nowy ołtarz główny, w którym umieszczono rzekome relikwie św. Stefana I[4]. W 1672 roku przebudowano podłogę i założono kratę umożliwiającą pielgrzymom zaglądanie do krypty św. Sebastiana, przeniesiono wówczas relikwie św. Sebastiana do kaplicy, w której znajdują się obecnie, natomiast w miejscu ich wcześniejszego przechowywania utworzono kaplicę relikwii[4]. W 1712 roku na polecenie papieża Klemensa XI zniszczono kaplicę św. Fabiana, w miejscu której powstało mauzoleum przeznaczone dla rodziny papieża[4]. Twórcą nowej kaplicy był Carlo Fontana, który zbudował też nową zakrystię[4]. W 1714 roku bazylika stała się kościołem parafialnym rozległej terytorialnie, lecz słabo zaludnionej parafii[4]. W 1826 roku cystersi wcześniej opiekujący się bazyliką zostali zastąpieni przez franciszkanów[4]. W 1892 roku pod bazyliką rozpoczęto prace archeologiczne, które ujawniły pozostałości wcześniejszego kościoła Apostołów oraz pogański cmentarz (odkryty w latach 20. XX wieku)[4]. Architektura i sztuka Fasada bazyliki składa się z portyku o trzech łukach opartych na kolumnach w porządku jońskim (pochodzących z wcześniejszego kościoła), powyżej znajdują się trzy okna o półkolistych naczółkach, całość fasady wieńczy tympanon[5]. Bazylika jest jednonawowa, nakryta drewnianym sufitem zdobionym postacią św. Sebastiana (rzeźba autorstwa Annibale Durante) oraz herbami papieża Grzegorza XVI (który nakazał odnowienie sufitu[4] i kardynała Scipione Caffarelli-Borghese[5]. Wnętrze bazyliki Św. Sebastian, rzeźba w drewnie na suficie bazyliki dłuta Annibale DuranteOłtarz główny wykonano z sarkofagu pochodzącego z V wieku, jest on dedykowany św. Stefanowi I (w związku z czym patron bazyliki św. Sebastian ma osobną kaplicę)[4]. Nad ołtarzem znajduje się malowidło autorstwa Innocenzo Tacconi Ukrzyżowanie, po bokach i nieco z przodu znajdują się popiersia św. Piotra i św. Pawła wykonane przez Nicolasa Cordiera[4]. Po prawej stronie w pierwszej niszy licząc od wejścia do bazyliki znajduje się popersie Salvator Mundi (Zbawiciel świata) z 1679 r. autorstwa Giovanniego Lorenzo Berniniego[4]. Rzeźba ta jest ostatnim dziełem Berniniego i przez długi uważana była za zaginioną, została odnaleziona w klasztorze przylegającym do bazyliki św. Sebastiana dopiero w 2001 roku[5]. Ołtarz główny bazyliki Pierwszą po prawej stronie kaplicą jest Kaplica Relikwii[5]. Została ona zabudowana w 1625 roku na zlecenie Maksymiliana I Bawarskiego, natomiast obecną postać przybrała w 1672 roku i zawdzięcza ją kardynałowi Francesco Barberiniemu[4]. W ołtarzu tej kaplicy jakoby przechowywane są następujące relikwie: kolec z korony cierniowej, palec, ząb i fragment żebra św. Piotra, ząb św. Pawła, ramię św. Andrzeja, część głowy i ramię papieża św. Fabiana, głowy papieży św. Kaliksta i św. Stefana I, ramię św. Rocha, części głów św. Nereusza i Achillesa, strzała która trafiła św. Sebastiana i część kolumny do której miał być przywiązany podczas męczeństwa[4][5]. Również na ołtarzu znajduje się bazaltowa płyta z rzekomymi śladami Chrystusa, która została sprowadzona na początku XVI wieku do bazyliki z kościoła Quo vadis Domine?, kiedy tamten popadł w ruinę[4][5]. Pierwszą kaplicą po lewej stronie jest Kaplica św. Sebastiana, powstała na zlecenie kardynała Francesco Barberiniego, której budowę ukończył w 1672 roku Ciro Ferri[5]. Pod ołtarzem znajduje się rzeźba przedstawiająca św. Sebastiana dłuta Antonio Giorgettiego, wykonana według projektu Ferriego[a][4]. Ołtarz z relikwiami w Kaplicy Relikwii, u dołu bazaltowa płyta z kościoła Quo vadis Domine? Rzeźba przedstawiająca św. Sebastiana w kaplicy jemu poświęconej, Antonio Giorgetti Kardynałowie prezbiterzy Bazylika św. Sebastiana za Murami jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sancti Sebstiani ad Catacumbas)[6]. Tytuł ten został ustanowiony 30 grudnia 1960 roku[6]. Ildebrando Antoniutti (1962–1973) Sebastiano Baggio (1973–1974) Johannes Willebrands (1976–2006) Lluís Martínez Sistach (2007-nadal) Uwagi ↑ Dawniej uważano, że autorem projektu był Bernini Przypisy ↑ a b c Parrocchia san Sebastiano fuori le mura w serwisie Diocesi di Roma (wł.). [dostęp 2018-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-15)]. ↑ E. Jastrzębowska, Miejsca święte Piotra i Pawła w Rzymie w III i IV w., w: Sympozja kazimierskie poświęcone kulturze świata późnego antyku i wczesnego chrześcijaństwa, t. 5, red. B. Iwaszkiewicz-Wronikowska, D. Próchniak, Lublin 2005, s. 218. ↑ E. Jastrzębowska, Miejsca święte Piotra i Pawła w Rzymie w III i IV w., w: Sympozja kazimierskie poświęcone kulturze świata późnego antyku i wczesnego chrześcijaństwa, t. 5, red. B. Iwaszkiewicz-Wronikowska, D. Próchniak, Lublin 2005, s. 217; F. W. Deichmann, Archeologia chrześcijańska, tłum. E. Jastrzębowska, Warszawa 1994, s. 62. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v San Sebastiano fuori le Mura na Churches of Rome (ang.). [dostęp 2018-12-14]. ↑ a b c d e f g Via Appia Antica cz. 3 – Katakumby na Zagubieni w Rzymie. [dostęp 2018-12-14]. ↑ a b Bazylika św. Sebastiana za Murami w bazie (ang.) [dostęp 2018-12-14] Bibliografia Deichmann F. W., Archeologia chrześcijańska, tłum. E. Jastrzębowska, Warszawa 1994. Jastrzębowska E., Miejsca święte Piotra i Pawła w Rzymie w III i IV w., w: Sympozja Kazimierskie poświęcone kulturze świata późnego antyku i wczesnego chrześcijaństwa, t. V, red. B. Iwaszkiewicz-Wronikowska, D. Próchniak, Lublin 2005, s. 217–232. This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. 1. dzieńCHICAGO Spotkanie grupy z przewodnikiem/pilotem przy stanowisku odpraw na terminalu lotniska O’Hare w Chicago. Odprawa paszportowo-bagażowa. Przelot do Rzymu. 2. dzieńASYŻ Przylot do Rzymu na lotnisko im. Leonarda da Vinci. Przejazd autokarem z lokalnym przewodnikiem do Asyżu, miejsca urodzenia św. Franciszka z Asyżu – założyciela zakonu franciszkanów, misjonarza, mistyka średniowiecznego i stygmatyka, uważanego za patrona ekologii. Przed nami zwiedzanie miasta, a zobaczymy: Bazylikę św. Franciszka oraz dom rodzinny i miejsce śmierci jednego z największych mistrzów życia duchowego w historii chrześcijaństwa. Zwiedzimy też: Kaplicę Transito, Bazylikę św. Klary, Krzyż i Kościół św. Damiana oraz Bazylikę Matki Bożej Anielskiej. W programie zwiedzania znajdą się również: Porziuncola, Ogród Różany, Piazza del Comune i Świątynia Minerwy. Zakwaterowanie w hotelu w Asyżu. 3. dzieńPADWA Śniadanie w hotelu, potem przejazd do Padwy. Zwiedzanie miasta zaczniemy od wizyty w Bazylice św. Antoniego, gdzie znajduje się Kaplica Polska. Włoskie miasto od stuleci jest związane z Polską i Polakami. Działający już w XIII wieku w murach Padwy uniwersytet był celem podróży edukacyjnych Polaków, którzy stanowili drugą co do wielkości grupę w tym ośrodku akademickim. W Padwie kształcił się Jan Kochanowski, a słuchaczami byli Mikołaj Kopernik i Jan Zamoyski. W trudnym dla ojczyzny okresie – po rozbiorach – pamiątki polskiej obecności, umieszczone w różnych częściach bazyliki dawały świadectwo potęgi dawnej Rzeczypospolitej, a kaplica już od chwili powstania była dla polskich emigrantów miejscem kultu Polski, ale i niosła nadzieję na odzyskanie przez nią niepodległości. W planach mamy spacer po centrum historycznym i Piazza delle Erbe. Przejazd do hotelu i nocleg w Padwie. 4. dzieńWENECJA Śniadanie w hotelu. Przejazd do Wenecji. Rejs na wyspę Murano, znaną z produkcji szkła. Spacer po centrum miasta, w trakcie którego zobaczymy Kościół San Pietro Martire di Murano, Bazylikę Santi Maria e Donato i Campo Santo Stefano. Odbędziemy wyprawę na wyspę Burano, słynącą z koronek i barwnie pomalowanych gospodarstw domowych. Spacer po tym urokliwym miejscu. Następnie udamy się na wyspę Torcello, będącą kolebką kultury weneckiej, której architektura należy do najstarszych zabytków laguny. Obejrzymy Katedrę Santa Maria Assunta di Torcello, utrzymaną w stylu bizantyjsko-weneckim świątynię, która słynie z XIII-wiecznych mozaik. Powrót do Wenecji. Dalsze zwiedzanie: Most Westchnień, Plac św. Marka z bazyliką, Pałac Dożów, Bazylika Santa Maria della Salute. Powrót do hotelu w Wenecji. 5. dzieńLORETO Śniadanie w hotelu, przejazd do Loreto. Zobaczymy Bazylikę Loretańską z domkiem Świętej Rodziny z Nazaretu. Miejsce stanowi największe i najważniejsze włoskie sanktuarium maryjne, odwiedzane rocznie przez ok. 4 mln osób z całego świata. Główną relikwią jest Święty Dom, zwany też Domkiem Matki Bożej, bo – zgodnie z prastarym przekazem – pod koniec XIII wieku aniołowie przenieśli do Loreto Dom z Nazaretu. Rzesze pielgrzymów przybywają do sanktuarium w Loreto, by zbliżyć się do Boga poprzez modlitwę i pojednanie. Pod koniec lat 80. XX wieku podpisana została umowa o współpracy pomiędzy włoskim Loreto a polską Częstochową. Zapalimy też świece i pomodlimy się na Polskim Cmentarzu Wojennym w Loreto. Zakwaterowanie w hotelu w Loreto, obiadokolacja i czas wolny. 6. dzieńSAN GIOVANI ROTONDO/ LANCIANO- MONOPPELLO Śniadanie w hotelu, a następnie przejazd do Lanciano. Krótki pobyt w Lanciano, gdzie przechowywane są relikwie Ciała i Krwi Chrystusa. Transfer do Manoppello. Zwiedzanie Santuario del Volto Santo z relikwiami Volto Santo (Świętego Oblicza). Te chrześcijańskie relikwie to całun, którym przykryto świętą twarz Jezusa po złożeniu Go do grobu oraz chusta św. Weroniki. Krótki spacer po miasteczku. Przed nami przejazd i zwiedzanie San Giovanni Rotondo, miejsca życia i śmierci św. Ojca Pio. Zobaczymy antyczny kościół, celę, konfesjonał, krucyfiks, drogę krzyżową i Dom Ulgi w Cierpieniu. Przejazd do Monte Sant’Angelo. Pobyt przy wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO Sanktuarium św. Michała Archanioła – Góra Gargano, miejsce objawień św. Michała Archanioła. Zakwaterowanie w hotelu. 7. dzieńNEAPOL Po śniadaniu udamy się na zwiedzanie Kościoła Matki Bożej z Lourdes i św. Józefa. Poznamy historię ojca Dolindo Ruotolo, jego procesu beatyfikacyjnego, a także spotkamy się z jedyną żyjącą za czasów ojca Dolindo krewną – Marią Grazia Ruotolo. W drodze do Neapolu krótki przystanek przy Monte Casino, gdzie oddamy hołd polskim żołnierzom poległym w czasie II Wojny Światowej. Podczas objazdu będziemy podziwiać panoramę Neapolu, a piesza wędrówka po mieście będzie okazją do zobaczenia kolejnych architektonicznych perełek. Przejazd do Papieskiego Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej w Pompejach. Zobaczymy też dziś ruiny Pompejów, miasta zniszczonego w 79 r. przez erupcję Wezuwiusza. Zakwaterowanie w hotelu w Neapolu. 8. dzieńDzien 8-10-11RZYM W Rzymie zwiedzimy Bazylikę św. Pawła za Murami, jedną z czterech bazylik papieskich, zgodnie z tradycją – miejsce pochówku św. Pawła oraz opactwo Tre Fontane , gdzie według przekazów ustnych św. Paweł Apostoł został ścięty mieczem. W programie dzisiejszego dnia znajdą się też: Zamek Świętego Anioła, jeden z najpiękniejszych rzymskich placów – Piazza Navona i znajdująca się w centralnym punkcie placu – Fontanna Czterech Rzek. Zobaczymy jedną z najlepiej zachowanych antycznych budowli – Pantheon, Bazylikę św. Jana na Lateranie –katedrę biskupa Rzymu, która należy do czterech bazylik większych, przywiezione z Jerozolimy Święte Schody, którymi Jezus Chrystus miał być prowadzony na sąd oraz Bazylikę Matki Bożej Większej. Do antycznych czasów wrócimy zwiedzając: Koloseum – największy amfiteatr rzymskiego świata, Łuk Konstantyna – zbudowany dla uczczenia dziesięciolecia sprawowania władzy przez cesarza Konstantyna Wielkiego, Palatyn – jedno z siedmiu wzgórz Rzymu, gdzie wilczyca miała karmić Romulusa i Remusa – legendarnych założycieli miasta oraz najstarszy plac miejski w Rzymie, czyli Forum Romanum. Przejazd na Zatybrze, gdzie zwiedzimy Piazza di Santa Maria in Trastevere z piękną bazyliką Matki Bożej. Zobaczymy też Ogrody Watykańskie oraz katakumby. Obiadokolacja. Nocleg. 9. dzieńRZYM Śniadanie w hotelu. Po śniadaniu udział w Audiencji Generalnej z Papieżem Franciszkiem, a potem wracamy do zwiedzania. Zobaczymy Bazylikę św. Piotra, gdzie będzie czas na modlitwę i wizytę w kaplicy św. Sebastiana, bo tu znajduje się grób Jana Pawła II. Zwiedzimy Muzea Watykańskie, gdzie zobaczyć można zbiory dzieł sztuki zgromadzone przez poszczególnych papieży oraz Kaplicę Sykstyńską, której sklepienie ozdobił wielki Michał Anioł. Freski na sklepieniu opowiadają historię ludzkości od stworzenia świata, poprzez grzech pierworodny aż do biblijnego potopu. Powrót do hotelu. Obiadokolacja. Czas wolny. 10. dzieńRZYM Dalsze zwiedzanie Rzymu- kontynuacja programu zwiedzania z dnia 8. 11. dzieńRZYM Dalsze zwiedzanie Rzymu- kontynuacja programu zwiedzania z dnia 8 i 10. 12. dzieńŚniadanie w hotelu. Transfer na lotnisko w Rzymie. Lot powrotny do kraju. PROGRAM JEST RAMOWY. KOLEJNOSĆ REALIZACJI POSZCZEGOLNYCH PUNKTOW PROGRAMU MOŻE ULEC ZMIANIE. MSZA ŚWIETA CODZIENNIE( W MIARĘ MOŻLIWOŚCI W WYBRANYCH SANKTUARIACH). BILETY WSTĘPÓW GWARANTOWANE W ZALEŻNOŚCI OD DOSTĘPNOŚCI. W Sanktuarium św. Jana Pawła II nie mogło zabraknąć kaplicy poświęconej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. – Wiemy, jak wielkie nabożeństwo do Serca Pana Jezusa miał Jan Paweł II, który nosił przy sobie, aż do śmierci, własnoręcznie napisany akt poświęcenia się Sercu Jezusowemu, zakończony słowami: „Wszystko dla Ciebie, Najświętsze Serce Jezusa”. Centralnym miejscem kaplicy jest kopia obrazu Jezusa z kościoła przy krakowskim domu generalnym sióstr sercanek. Po lewej stronie umieszczono obraz św. Józefa Sebastiana Pelczara, po prawej w przyszłości zawiśnie wizerunek założycielki Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego – Sługi Bożej Matki Klary Szczęsnej, której proces beatyfikacyjny rozpoczął papież Franciszek promulgując dekret o cudzie przypisywanym wstawiennictwu czcigodnej Sługi Bożej. W kaplicy znalazły się również relikwie św. Józefa Sebastiana Pelczara i bł. Matki Klary Szczęsnej. Kaplicę ufundowały siostry sercanki, które od początku istnienia zgromadzenia związane były zarówno z Kościołem krakowskim, jak i posługą w Rzymie i Watykanie. Przez cały pontyfikat kompetentnie, ofiarnie i dyskretnie służyły Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. Podczas uroczystego poświęcenia kaplicy, metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz dziękował siostrom sercankom za tę kaplicę, która jest także symbolem charyzmatu sióstr i nabożeństwa do Serca Pana Jezusa. To także symbol duchowości założycieli zgromadzenia – św. Józefa Sebastiana Pelczara oraz Matki Klary Szczęsnej. Park Appia Antica obejmuje obszar 3286 hektarów, co czyni z niego największy zielony obszar Rzymu. Chroni relikty najbardziej znaczące z punktu widzenia historycznego, archeologicznego i krajobrazowego. Uwaga! Materiał został zamieszczony w naszym portalu już ponad rok temu. A świat się zmienia… Niektóre informacje praktyczne mogą okazać się nieaktualne! Brama św. Sebastiana, niemal oryginalnie zachowana brama z okresu budowy Murów Aureliańskich (mieści się w niej Muzeum Muru) daje początek Via Appia Antica. Około 100 m za nią, w murze okalającym drogę, wmurowana jest kopia kolumny pierwszej mili czyli prima colonna miliare della Via Appia, z inskrypcjami cesarzy Wespazjana i Nerwy. Jej oryginał znajduje się na balustradzie schodów prowadzących na Plac Kapitoliński. Notabene, przy tych schodach znajduje się również oryginalna kolumna siódmej mili z Via Appia. Po obu stronach drogi, za murami, kryją się pozostałości grobowców z okresu od I w. do II w. Czasem trudno je w ogóle dojrzeć. Na reliktach wielu z nich pobudowane zostały domy mieszkalne. Warto zwrócić uwagę na budynek kompleksu dawnej papierni Latina, działającej do lat 50. XX w., produkującej wysokiej klasy papier z bawełnianych i lnianych szmat. Obecnie jest siedzibą Regionalnego Parku Appia Antica, powołanego w 1988 r. Quo Vadis? Przy rozwidleniu dróg ? Via Appia Antica w lewo, Via Ardeatina w prawo ? ok. 800 m od bramy stoi niewielki kościół pw. Santa Maria in Palmis znany bardziej jako ?Domine Quo Vadis??. Według tradycji kaplica powstała w miejscu spotkania św. Piotra, uciekającego z Rzymu przed prześladowaniem Nerona, z idącym do Rzymu Jezusem. Kościół był inspiracją dla Henryka Sienkiewicza do napisania powieści ?Quo Vadis? ? nie odwrotnie. Za progiem kaplicy umieszczona jest w posadzce kamienna płyta z odciskiem stóp. To kopia z oryginału, który w XVII w. przeniesiony został do bazyliki św. Sebastiana za Murami i tam się znajduje. Chrześcijańska tradycja mówi, że jest to odcisk stóp Jezusa, a w starożytności takie kamienie były rodzajem daru wotywnego w pogańskich świątyniach, poświęconych bóstwu podróży i powrotu (szczęśliwego) ? Rediculusowi. Katakumby Kaliksta Ulicą Ardeatina, uroczą aleją wysadzaną oliwkami i oleandrami dochodzi się do kompleksu katakumb Kaliksta. Warto tą właśnie drogą przejść do najsławniejszych katakumb, najsławniejszych dlatego, że były miejscem pochówków pierwszych papieży i męczenników. Katakumby położone są na czterech poziomach, na których galerie ciągną się na długości ok. 20 km, zajmując powierzchnię ok. 15 ha. Najgłębszy poziom biegnie 20 m pod ziemią. Do katakumb znajduje się również wejście od strony Via Appia nr 110. Nieco wcześniej, pod numerem 103 stała kolumna drugiej mili. Mówi o tym tablica umieszczona na murze. Katakumby żydowskie Miedzy drugą a trzecią milą, przy skrzyżowaniu Via Appia z Via Appia Pignatelli, położone są katakumby żydowskie ? Vigna Randanini (można je zwiedzać po uprzednim umówieniu). Używane były miedzy II a IV wiekiem. Zajmują powierzchnię 18 tys. m kw. na dwóch poziomach, leżących między 5 a 16,3 m pod powierzchnią ziemi. Tunele mają długość około 700 metrów. Katakumby św Sebastiana Przy następnym skrzyżowaniu Via Appia z via delle Sette Chiese już w IV w. powstał pierwszy kościół św. Sebastiana za Murami, który jest miejscem spoczynku tego męczennika i świętego. Pod kościołem i dalej wzdłuż drogi appijskiej rozciągają się katakumby św. Sebastiana położone w miejscu wyrobisk pucolany ? ceramicznego materiału budowlanego, używanego jako składnik zaprawy. Czytaj dalej - strony: 1 2 Poczytaj więcej o okolicy:

kaplica św sebastiana w rzymie